Damast is een weeftechniek, waarbij tekeningen aangebracht worden op een achtergrond van dezelfde kleur. De tekening is daardoor slechts vanuit een bepaalde hoek goed te zien. Vroeger verstond men onder damast altijd een zijden stof die geweven was met die techniek, maar tegenwoordig kan damast ook gemaakt zijn van katoen, wol, linnen, halflinnen en kunstzijde.

De weeftechniek, die ontstaan is in het Nabije Oosten, is via Damascus naar het Westen gekomen. Sinds het begin van de zestiende eeuw is Kortrijk een centrum van damastvervaardiging. Na het Beleg van Antwerpen (1584-1585) vluchtten veel Kortrijkse wevers naar Holland, waardoor Haarlem opkwam als centrum van damastweven.

Nog nooit is bewezen dat de stad Damascus (Syrië) iets te maken zou kunnen hebben met de weefstructuur die we nu damast noemen. De techniek damast is niet gelieerd aan materie (natuurlijke, synthetische of halfsynthetische vezels). Damascus was een handelsknooppunt van oost naar west en vice versa.

Het eerste weefseltje, in een structuur die we nu damast noemen, is gevonden in de buurt van Palmyra (Syrië) en dateert rondom de 2^e eeuw na Chr. geweven in keper 4 1/3 en 3/1 met tegenpunten; verkregen door een weeftechnische truc. Het was niet gefigureerd (bloempjes/beestjes/boompjes), maar had een blokkenmotief (in de geest van de theedoeken, nog steeds te verkrijgen in rood en blauw). Om tot een damaststructuur te komen heeft men een binding nodig die zich in ketting- en inslageffect laat weven. Tot op heden zijn dat maar twee bindingen. De kepers (de oudste) en de satijnen. De eerste satijn damasten zijn niet voor de 14^e eeuw op het textieltoneel verschenen. Satijn nog later. Normaal gesproken - maar er zijn uitzonderingen - is de grond van het weefsel in een kettingeffect, en het motief in het inslageffect. In Grossschönau hebben veelal de 19^e eeuwse damasten een grond in inslag- en het motief in kettingeffect. Maar dat zijn keuzes die gemaakt moeten zijn tijdens het naaien van de zoompjes.

Bron: Wikipedia